§37. W języku kaćjańskim istnieją 3 wyrazy specjalne, wymagające odrębnego sklasyfikowania, składające się tylko z samogłoski kardynalnej, tj. wyrazy e ‘jest, istnieje’, a ‘ma’, o ‘jest, znajduje się’. Wyrazy te zachowują się jak rdzenie, gdyż zachowują własną samogłoskę kardynalną niezależnie od otoczenia (nie podlegają harmonii wokalicznej). Inne ich cechy są jednak zbieżne z cechami afiksów: rozpoczynają się od samogłoski, nie mają co najmniej dwóch spółgłosek w swoim składzie (co jest cechą rdzeni), są nieakcentowane (lub niosą jedynie słaby akcent), ich pozycja jest ustalona względem wyrazów, do których się odnoszą, nie mogą przyłączać do siebie żadnych afiksów.
§38. Właściwe kaćjańskie afiksy klasyfikuje się według co najmniej trzech kryteriów. Można zatem przede wszystkim wyróżnić prefiksy i sufiksy. Za afiksy uważa się też, jako trzecią kategorię, wyrazy nieodmienne czyli partykuły, mimo iż obowiązuje rozdzielna ich pisownia z odmiennymi częściami mowy. Samodzielność tego typu wyrazów polega przede wszystkim na ich częstej zdolności występowania zarówno przed wyrazem, do którego się odnoszą, jak i po tym wyrazie. Do kategorii tej należą na przykład niektóre znaczeniowe odpowiedniki niektórych naszych przyimków. Co więcej, niektóre z takich afiksów mogą także łączyć się z czasownikiem jako prefiksy. Wszystkie te osobliwości uzasadniają opisywanie ich razem z typowymi afiksami – prefiksami i sufiksami. Istnieją także afiksy niełączące się z rdzeniami, lecz z innymi afiksami, np. afiks trybu rozkazującego jr występuje samodzielnie z przodówkami osobowymi (kiedy indziej jednak łączy się z rdzeniem jako sufiks).
§39. Gramatyka kaćjańska pozwala na usunięcie pewnych afiksów wówczas, gdy sens zdania może być zrozumiany bez ich obecności. Inne afiksy nie mogą być usunięte. Umownie zatem dzielimy afiksy na aglutynacyjne (usuwalne) i fleksyjne (nieusuwalne). Typowymi afiksami aglutynacyjnymi są końcówki czasowników, typowymi afiksami fleksyjnymi są końcówki przypadkowe. Uwaga: nazwa „fleksyjny” jest tu umowna i ma niewielki związek z wielofunkcyjnością tych afiksów.
§40. Kolejny podział afiksów jest dokonywany ze względu na ich strukturę. I tak, wyróżniamy afiksy jednopostaciowe, które nigdy nie są akcentowane i które nie zawierają samogłosek kardynalnych, oraz afiksy wielopostaciowe, zawierające samogłoskę kardynalną. Samogłoska ta musi zgadzać się co do barwy z samogłoską kardynalną rdzenia (podlega harmonii wokalicznej), może też wypadać całkiem, o czym poucza słownik i reguły kaćjańskiej fleksji. W gramatyce kaćjańskiej przyjęło się, aby tę samogłoskę kardynalną zapisywać wielką literą A. A zatem na przykład zapis -sA oznacza sufiks o postaciach -sa, -se, -so w zależności od klasy wyrazu.
Partykuły o postaci afiksów wielopostaciowych (krótko: partykuły wielopostaciowe) często rozpoznajemy po tym, że rozpoczynają się od samogłoski kardynalnej, albo też po tym, że zawierają tylko jedną spółgłoskę. W słownikach wyrazy takie podawane są z samogłoską a, a gdy to konieczne, odpowiednie formy z e oraz z o zawierają odsyłacze do postaci z a. Np. znaczenie form anta, ente, onto podane jest pod hasłem anta (partykuła o znaczeniu polskiego spójnika i).
Wymowa afiksów jednopostaciowych w cytacie wymaga dodania samogłoski kardynalnej, nigdy nie występującej w toku ciągłej wypowiedzi. Jeżeli afiks zawiera i, dodaną samogłoską jest e (tworząc dwugłoskę ei), jeżeli afiks zawiera u, dodajemy o (tworząc dwugłoskę ou), we wszystkich innych przypadkach dodajemy a. Słownik podaje wyrazy niesamodzielne o takiej strukturze w postaci rzeczywiście występującej w mowie, np. mei ‘mój’ należy szukać pod hasłem mi, gdyż poza cytatami występuje stale taka właśnie forma.
Uwaga: nie należy utożsamiać nieodmiennych części mowy z przyimkami, spójnikami itd., gdyż w wielu przypadkach rolę takich wyrazów spełniają w kaćjańskim specjalne wyrazy o strukturze rzeczowników, składające się z rdzenia i dołączonych afiksów. Podobieństwo takich wyrazów do afiksów wynika z ich zdolności do zajmowania pozycji przed lub po wyrazie, do którego się odnoszą, a także ze zdolności występowania w charakterze przedrostków czasownikowych. Tego rodzaju wyrazy można uznać za złożone z dwóch (lub większej ilości) rdzeni i dołączonych do nich afiksów. Przykłady podamy niżej, w części poświęconej opisowi poszczególnych części mowy.